Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

«Σοφία καρδιάς»

 To βρήκα σε μια βόλτα μου στον @χώρο. Είναι από μία συνέντευξη του Τσάρλυ Τσάπλιν.
Όταν το διάβασα βρήκα ότι εκφράζει  την σημερινή μου στάση ζωής. Μετά από χρόνια πορείας στο μονοπάτι της ζωής, έρχεται ένα μικρό αίσθημα πληρότητας, ωριμότητας, μία μικρή στάση στην διαδρομή μου, κι ένας απολογισμός. Και η ζωή συνεχίζεται... μέσα από την αυτοπραγμάτωση όταν την βρούμε κάποτε. Άμποτε!


 Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μού έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό». Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου, η λογική μού βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Δεν φταίω εγώ...η ρίζα μου τα φταίει.

H εβδομάδα των αρχαιολογικών ανασκαφών έφτασε αισίως στο τέλος της.
Τρόπαια ο πίνακας του Μπόστ: "Καλυμέρα σας κε αυτώ θα περάση" και μία φωτογραφία, μ`ένα κοριτσάκι με πλατινέ μαλλιά. Τώρα πώς κατέληξα κοκκινομάλα, και προσφάτως με χάλκινες ανταύγειες, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.


Είναι από εκείνες με περιεχόμενο επιστημονικής φαντασίας. Κοιτάζω το παρδαλέ μαλλί μου στον καθρέφτη, κι αναρωτιέμαι: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ωραιοτέρα στης φαντασίας μου τη σφαίρα; «Δεν κοιτάς τη ρίζα στο μαλλί», με φτύνει ο καθρέφτης. Αυτή δεν είναι ρίζα. Είναι η Αττική οδός. Πρέπει να πληρώσεις διόδια για να τη διασχίσεις.

Παρατηρώ την παιδική φωτογραφία μου  με το πλατινέ μαλλί, και τώρα επιτέλους μπορώ να εξηγήσω το "αλτσχάιμερ" που με βασανίζει παιδιόθεν, λόγω της ξανθιάς απόχρωσης του εγκεφάλου μου. Μονίμως στον δικό μου κόσμο βυθισμένη.
"Παιδί μου μην σκέφτεσαι πολύ, θα παγώσει ο εγκεφαλός σου", έλεγε ο πατερούλης μου. Τι ήθελε και το μελέταγε; Τελικά πάγωσε τόσο πολύ το μυαλό μου, που πρέπει να του κάνω απόψυξη τρεις μέρες για να πάρει στροφή. Που όταν κάτι δεν το συμφέρει δεν στροφάρει. Μουλαρώνει σαν το γαϊδούρι στον ανήφορο. Κι όταν θέλει ξαφνικά, και ως εκ  θαύματος  θυμάται ότι μπορεί να γεννήθηκα ξανθιά, αλά πήρα και κάτι μελαχρινό από την μάνα μου.

Μαμά, περνάνε τα χρόνια. Δεν το ήξερα. Δεν το κατάλαβα. Δεν ενημερώθηκα αρμοδίως. Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα γυναίκα. Περνάνε τα χρόνια εν μία νυκτί. Μάνα, γιατί με γέννησες;
Γιατί με γέννησες ξανθιά με ψυχολογία μελαχρινής;
Πίσω από το χαζοχαρούμενo ύφος, μαύρο κοράκι με νύχια γαμψά γαντζώνεται μέσα στην ψυχή μου. Το μυστικό της μελαχρινής. Η ξανθιά στην κοσμάρα της.

Περνάνε τα χρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου 'λεγες: «Αύριο που θα σπουδάσεις»... «Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια»...
Μ' έπιανε πανικός με το «αύριο»: Δηλαδή; Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη, εγώ πρέπει να σπουδάσω, ΚΑΙ να κάνω οικογένεια!
Με καθησύχαζες: «Τρόπος του λέγειν». Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος του λέγειν.

Στην κυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέρα περάσανε τόσα χρόνια. Βαθιά ανάσα, και κατάδυση στην ζωή. Όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις, φιλίες. Ο πρώην, οι πρώην, τα πρώην. Που αλώσανε την ζωή μου, και πάντα συμβιβαζόμουν με όποια αρετή τους ήταν πρόχειρη. Τόσο έντονος ο φόβος της μοναξιάς τότε. Τι παράξενο αλήθεια. Στα άγουρα νιάτα να φοβάμαι. Και τώρα στα χρόνια της ωριμότητας, να έχει γίνει η καλύτερη φίλη μου. Άβυσσος η γυναικεία ψυχή.

Δευτέρα παιδί. Τρίτη γυναίκα. Τετάρτη μάνα. Πέμπτη γιαγιά. Η γυναίκα τα 'παιξε. Κουράστηκε.
Βουλώνει το στόμα του μικρού κοριτσιού που παλεύει, χτυπιέται, κλωτσάει τα ποδαράκια του, προσπαθεί να φωνάξει, να ακουστεί.
Θέλω να παίξω στο πάρκο! Πάρε με από το χέρι, μαμά!